Zawsze możesz być w kryzysie

Wiedziałem, że gdzieś jest granica eksploatacji ich organizmów i ich psychiki. Jeśli tylko będziemy na nich naciskać, zmuszać do stale rosnących obciążeń to na dłuższą metę obróci się to przeciwko nam.

Z drugiej strony, temat trenerów co i raz wraca na tapetę. Dzisiaj się okazuje, że Anastasi jednak nie jest taki mądry i w zasadzie nadszedł moment, gdy dziennikarze zajmujący się siatkówką zorientowali się, że znają się na tej dyscyplinie nawet lepiej od selekcjonera. W przypadku tego szkoleniowca faktycznie należałoby zapytać: nagle przestał być dobrym trenerem?

Moim zdaniem wciąż w sporcie za małą wagę przywiązuje się do farta. Jeszcze nigdy nie widziałem w gazecie nagłówku: "Wygrali, bo mieli farta". Albo: "Zespół nędzy, wynik świetny". Każda wygrana od razu tworzy legendy, trener zrobił to, zawodnik tamto, oczywiście jeden i drugi musieli przynajmniej otrzeć się o geniusz. Tymczasem często bywa tak, że - po prostu - stało się. Stało się i już, bez żadnych głębszych przyczyn. Przeciwnik nie trafił w bramkę, my trafiliśmy, ot, cała tajemnica. W taki mniej więcej sposób Roberto Di Matteo wygrał Ligę Mistrzów. Już nie wspominam o tym, że w półfinale Messi walnął z karnego w poprzeczkę, raczej warto rzucić okiem na sam finał, w którym Bayern sprawił, że Chelsea nie istniała. Ale Anglicy mieli farta, a Bayern pecha. Tylko tyle i aż tyle.

Dzisiaj Di Matteo nie ma pracy. Kiedy wygrywał Ligę Mistrzów był dobry, a kiedy odpadał w fazie grupowej pół roku później to już był słaby? Ot, raz fala poniosła, raz podtopiła. Kiedyś Carlo Ancelotti pierwszą połowę finału LM wygrał 3:0, a drugą przegrał 0:3, chociaż nie wydaje mi się, by w przerwie odebrano mu uprawnienia szkoleniowe.

Oczywiście, że od trenera sporo zależy, dodatkowo na tym jak na każdym innym rynku są absolutni mistrzowie w swoich fachu, jak i zatruwający życie innym nieudacznicy. Jednak zwykły fart znaczenie ma niewiele mniejsze (o ile w ogóle mniejsze) niż rozsądny szkoleniowiec.

Każda wygrana od razu tworzy legendy, trener zrobił to, zawodnik tamto, oczywiście jeden i drugi musieli przynajmniej otrzeć się o geniusz.