Pisałeś: "Zgodnie z klasyczną definicją mieszanych uczuć doznajemy widząc spadającą w przepaść naszą ukochaną, błyszczącą limuzynę, ale z teściową za kierownicą. Co do mnie - na podobne rozdarcie jestem narażony każdorazowo, kiedy obserwuję mecze reprezentacji Polski siatkarzy. Z jednej strony bowiem - nowoczesność, gra świateł i dreszcz decybeli, girls i boys jak w Ameryce, atrakcje, których końca nie widać. Z drugiej jednak strony - człowiek chciałby również obejrzeć mecz. Zamienić słowo z sąsiadem lub sąsiadką. Uchwycić kluczowe momenty rywalizacji. Dzielić ze sportowcami skupienie i koncentrację. Wspierać, kiedy im nie idzie, i szaleć z radości, kiedy zdobywają punkty. Wszystko to jest po prostu niemożliwe, jeśli siatkarski spektakl zmienia się w tandetny spektakl disco polo, nieustanne walenie w tam-tamy, przerywane refrenami o orłach i rycerzach".

Jak to się stało, że nasza ukochana, delikatna siatkówka została tak brutalnie zgwałcona? Oszołomstwo, głupota i nienormalność opanowały ją bez reszty. Dlaczego? Bo dwadzieścia lat temu była zwyczajnie słaba, nie miała wyników, stała gdzieś w przedpokoju, na salony nikt jej nie wpuszczał. Kiedy wreszcie zaczęły przychodzić wyniki, kiedy zawitała do nas Liga Światowa, a pieniędzy nie było zbyt wiele, wszyscy, którzy tę kasę chcieli dać, byli przyjmowani z otwartymi rękami. Ty, Dzidek, nazywałeś później sposób odwdzięczania się przez siatkówkę dopingiem komercyjnym, bo to sponsorzy chcieli się bawić, oprawiać mecze, rzucać gadżetami, drzeć się. I stało się. Badziewie, badziewiakowie, disco polo opanowało siatkówkę. A drąca się, wyhodowana publika o siatkówce nie ma zielonego pojęcia, nie zna przepisów, nie zna innych dyscyplin. Najlepsza wśród siatkarskich kibiców na świecie...

Typowego kibica przeciwieństwo

Na drugi mecz przyszedłem z przekonaniem, że będzie on spokojniejszy - i się nie myliłem.
Ale spotkałem na tym meczu całkiem inny rodzaj kibica - było to pan w średnim wieku, który oglądał mecz z... stoperami w uszach. Uważnie go obserwowałem, bo nie powiem - ciekawiła mnie jego postawa. Owy pan oczywiście odśpiewał hymn, jednak nie śpiewał piosenek dopingujących naszych siatkarzy, nie klaskał, wstawał jedynie kiedy inni wstawali - oczywiste, bo tak by nic nie widział Kibic bardzo kontrastowy na tle innych, ale bardzo szanowany przez innych żywiołowych kibiców. Czułem wielki respekt wobec niego i rozumiałem - ten pan przyszedł obejrzeć mecz. To mu wystarczyło.

Z oby meczów wyszedłem oczywiście zachrypnięty i z bolącymi dłońmi. Ale warto! Obejrzenie meczu na żywo, na hali, pośród tylu gardeł - warte każdych pieniędzy. Warto spotkać też było tyle ciekawych i charakterystycznych osób. I jak tu nie kochać siatkówki?

nikomu na nikogo nie kazałem buczeć;